Voor de mensen die ons niet kennen: kvraagetaan was ons eerste nummer. Een nostalgische terugblik op mijn jeugdjaren in het Stabroek van de jaren tachtig, in het dialect. Het kwam in februari 2007 uit en stond 16 weken op één. Een record. ‘Iedereen wil Fixkes’, las ik in een krant. En dat was ook zo. We stonden op podia die veel te groot waren voor een groepje dat eigenlijk alles nog moest leren. We kregen plekken op affiches waarvoor ik mij schaamde. ‘Hoezo, wij spelen pas nà Raymond? Die heeft 400 nummers, wij één!’ We bedankten voor ‘Tien om te zien’ en half Vlaanderen stond op zijn kop.
Om maar te zeggen: het kon na de zomer van 2007 alleen maar bergaf gaan. Niet erg, dat wandelt gemakkelijker dan bergop. Ik vind onehitwonder ook geen scheldwoord. Geef mij drie pinten en Groove is in the Heart en ik begin niet te zagen dat die maar één nummer hadden, ik begin gewoon te dansen. Maar je hebt bergaf en je hebt bergaf. Als je voor de duizendste keer moet antwoorden op ‘zijde golle nog bezig?’ (ja dus), ‘wanneer brengde nog is iet nief?’ (euh, we hebben juist een tweede cd uit) of ‘zit er ne nieve kvraage- taan bij?’ (nee dus), dan gaat de fun er toch wat af. Als je de lege stoelen en tafels voor het podium ziet staan en denkt: ‘haha, toch goed dat we de hardere nummers hebben gespeeld vandaag’, dan is het tijd voor een ander onehitwonder: Stop. Hammer Time.
Fixkes 2.0 dus. Een sabbat. We spraken af dat we ons gingen opsluiten in ons repetitiekot. Dat we pas naar buiten zouden komen als we een nieuwe set hadden. Geen optredens. Niks. Gewoon zoeken. Puzzelen. Ruzie maken desnoods. Spelen. En gedaan met die kleine, schattige liedjes. Het mocht wat vuiler worden. Meer garage, zoals vroeger, toen we drie akkoorden kenden en dachten dat we de wereld gingen veroveren. De jaren negentig. Minder Jack Johnson, en meer Weezer. Tocotronic. Cake. Tracey Ullman. Er volgden enkele positiewissels. Ik verhuisde naar de basgitaar, Mike ‘mak is oep a lief zitten astublief’ Engels kwam bij de groep en pakte mijn plek op gitaar over. Bleven op post: Peter Deckers (gitaar), Bart Palmers (toetsen) en mijn broer Jan Valkenborgh (drums). We puzzelden, maakten al eens ruzie. Speelden. Niks was taboe. Zelfs een nieuwe naam – De Daltons! – niet. We maakten onze borst nat en deden enkele try-outs in kleine cafés. Heerlijke periode. De goesting was helemaal terug. De winterslaap was voorbij. Het was tijd om een nieuwe cd te maken.
En voilà. Hier is hij dus: ‘Weeral halfacht’. Elf nummers lang. Nee, er staat geen nieuwe kvraagetaan op. En ja, het is allemaal wat steviger geworden. Absurder ook. Maar ça va wel. Het blijft vintage Fixkes. Pop met net genoeg weerhaken, vinden we zelf. Met veel humor ook. Met nummers over speek- medolles of koriander van den Turk. Over Jodie Foster of Woody Allen. Over de liefde. Of het gebrek eraan. We zijn er content mee.
